ΜΟΝΟ ΜΕ ΚΕΙΜΕΝΑ

Το Πρωτόκολλο 5.11 – 5.12
"Για να ελέγξουμε και να χειραγωγήσουμε την κοινή γνώμη, θα πρέπει να την κάνουμε πολύπλοκη εκφράζοντας για μεγάλα χρονικά διαστήματα πολλαπλές και αντιφατικές γνώμες, ώστε οι άνθρωποι να χαθούν στον λαβύρινθο τους και να πιστέψουν τελικά ότι αξίζει καλύτερα να μην έχει κανείς γνώμη πάνω στην πολιτική. Αυτά βέβαια είναι ζητήματα που η κοινωνία δεν πρέπει να γνωρίζει, δεν επιτρέπεται να τα γνωρίζει κανείς εκτός από εκείνον ο οποίος την διευθύνει. Αυτό είναι το πρώτο μυστικό.
Το δεύτερο μυστικό, αναγκαίο για να κυβερνά κανείς με επιτυχία, αναφέρεται στην αύξηση των ελαττωμάτων του λαού, των συνηθειών και των παθών ώστε κανείς να μην μπορεί να ξεκαθαρίσει αυτό το χάος, και οι άνθρωποι να φτάσουν στο σημείο της απόλυτης ασυνεννοησίας. Αυτή η τακτική θα έχει επίσης σαν συνέπεια την αύξηση της διχόνοιας μεταξύ των κομμάτων και τη διάλυση των δυνάμεων που δεν θα θέλουν να υποταχθούν σε μας.
Κάθε ατομική πρωτοβουλία θα αποθαρρυνθεί και η τακτική μας αυτή θα είναι ισχυρότερη από τα εκατομμύρια των ανθρώπων στους οποίους έχουμε σπείρει την διχόνοια. Είναι αναγκαίο την διάθεση για ανατροπή των κοινωνιών χρησιμοποιώντας μεθόδους που θα απαλείψουν εντελώς οποιοδήποτε αίσθημα πρωτοβουλίας. Θα οδηγήσουμε τα άτομα αυτά στο σημείο να απελπίζονται όταν βρίσκονται αντιμέτωπα με μια υπόθεση που θα απαιτεί ανάπτυξη πρωτοβουλιών για την επίτευξή της."
( Απο τα Πρωτόκολλα της Νέας Τάξης )

Η Πρόταση
Επιστροφή στις βασικές ηθικές αξίες της κοινωνίας.
Επιστροφή σε ένα απλό τρόπο ζωής.
Επιστροφή στην καθημερινή διαπροσωπική επικοινωνία.

Από το βάθος της Ελληνικής Φιλοσοφίας
"Να ασκείσαι ώστε να κυριαρχείς σε όλα αυτά τα κακά, απ’ τα οποία είναι ντροπή να κυριαρχείται η ψυχή, το κέρδος δηλαδή, την οργή, την ηδονή και την λύπη. Θα επιτύχεις να κυριαρχήσεις, αν θεωρείς πως είναι κέρδη εκείνα με τα οποία θα αυξηθεί η υπόληψή σου και όχι εκείνα με τα οποία θα αυξηθούν οι πόροι σου.
Ως προς την οργή, να συμπεριφέρεσαι προς όσους σφάλουν με το ίδιο ακριβώς τρόπο που θα ειχες την αξίωση να συμπεριφερθούν και οι άλλοι σε σένα, αν έσφαλλες.
Ως προς τις τέρψεις να θεωρήσεις ντροπή να είσαι δούλος των ηδονών.
Ως προς τις λύπες τέλος, αν στρέφεις τα βλέμματά σου προς τα ατυχήματα των άλλων και υπενθυμίζεις στον εαυτό σου πως και εσύ είσαι άνθρωπος.

Είναι δυνατό να παρακινηθείς ιδιαίτερα να επιθυμείς τις καλές πράξεις, αν κατανοήσεις ότι από αυτές απολαμβάνουμε τις πραγματικές ηδονές. Γιατί στη οκνηρία και στις κατά κόρον απολαύσεις, στέκουν πάντα δίπλα στις ηδονές οι λύπες, ενώ η διαρκής και επίμονη ενασχόληση με την αρετή και η ρύθμιση του βίου με σωφροσύνη παρέχει πάντοτε τις πιο αληθινές και πιο σταθερές τέρψεις. " ( Ισοκράτους προς Δημόνικον 21, 46,16)